Odkrycia

Zespół ostrakonów znaleziony w trakcie prac doczyszczających teren na wschód od Wielkiej Bazyliki składa się z ok. 150 fragmentów. Odkrycie miała miejsce w 2011 r. Te fragmenty naczyń ceramicznych z napisami w języku greckim znajdowały się zaledwie 2 cm poniżej powierzchni. Większość tych tekstów była zapisana jedną wprawną ręką. Ten zespół dokumentów datowany jest na koniec VI lub początek VII w. n.e. Zawiera on m.in. rachunki przedsiębiorstwa budowlano-remontowego. Czytaj dalej...

Wielka V w. bazylika z transeptem jest odkopywana od 2003 r. Po raz pierwszy wzmiankował ją były dyrektor Niemieckiego Instytutu Archeologicznego Wolfgang Müller-Wiener. To jemu należy się zasługa właściwej identyfikacji tego budynku. Bazylika została wybudowana przy północnej krawędzi półwyspu, na wzgórzu otoczonym z trzech stron wodą Jeziora Mareotis. Budynek ten ma formę trzynawowej bazyliki z transeptem i płytką apsydą. Długość kościoła mierzy 46 m, a szerokość transeptu to 20 m. Od północnej strony do bazyliki przylega kaplica, a od południa baptysterium z pomieszczeniami pomocniczymi. Bu... Czytaj dalej...

Zespół termalny składał się z wolno stojącej łaźni i systemu zaopatrzenia w wodę (z studnią, z której wodę czerpała saqiya) oraz rzędu sklepów. Budynek ten został odkryty przez polską misję i znajduje się 350 m na południe od bazyliki. Prostokątne termy, zajmują powierzchnię 170 m2, zostały wzniesione z wypalonej cegły. Po zachodniej i wschodniej stronie budynku znajdowały się dziedzińce z portykami. Po północnej stronie przy zewnętrznym murze znajdowała się latryna i sklepy. Zespół termalny był podzielony na dwie części o różnych rozmiarach: większa południowa część była przeznaczona dla mężc... Czytaj dalej...

Charakterystycznym elementem na wybrzeżu są cztery portowe mola, z których największe ma 120 m długości. Kilka lat temu zostały one przebadane przez Grecko-Egipską misję archeologiczną. Metoda konstrukcji mol, wykorzystująca tzw. jaskółczy ogon, oraz ceramika znaleziona między blokami kamiennymi wskazuje, że wzniesiono je stosunkowo wcześnie, nie później niż w II w. n.e. Czytaj dalej...

Pod apsydą Wielkiej Bazyliki na głębokości 1.80 m poniżej zachowanych murów, odkryto ruszt należący do wielkiego pieca do wypału amfor. Został on wykorzystany jako fundament tej części kościoła, w której sprawowano liturgię. Piec ma 8 m średnice a rusz ma 0.50 m grubości. Jet jednym z niewielu obiektów tego rodzaju znanych z północno-zachodnim Egipcie. W momencie odkrycia w ich wnętrzu znajdowały się jeszcze ostatnia partia wypalonych amfor, datowanych na II-III w. n.e. Czytaj dalej...

W 2006 r. zidentyfikowano nekropolę w południowo-wschodniej części miasta. Znajdowała się one w pobliżu odsłoniętej w 2003 r. kaplicy grobowej położonej poza mieszkalną częścią osady. Wyróżniono tu dwa rodzaje grobów datowane na różne czasy. Chrześcijańskie grobowce były strukturami wznoszonymi na powierzchni ziemi, podczas gdy rzymskie, a może nawet hellenistyczne były wycinane w podłożu skalnym. Te starsze grobowce charakteryzowały się obecnością wielu komór połączonych korytarzami. Do ich wnętrza prowadziły natomiast małe dromosy ze schodami, typowe w okresie hellenistycznym i rzymskim. Czytaj dalej...

Kaplica grobowa znajduje się w odległości 110 m na południowy wschód od południowego zespołu termalnego. Mierzy on 9 x 7.70 m, i jest wzniesiona z ciosów kamienny. Zgodnie z wczesnochrześcijańskim zwyczajem, zaopatrzona jest w małą apsydę po wschodniej stronie. Wnętrze kaplicy jest podzielone na trzy części. Każda z nich zawierała grobowiec, w którym znaleziono po kilka pochówków. Znaleziska monet z grobów wskazują, że kaplica została wzniesiona prawdopodobnie w VI w. n.e. Użytkowano ją natomiast przypuszczalnie do początku VIII w. n.e. Czytaj dalej...

Na wyspie na wschód of Wielkiej Bazyliki archeolodzy z Centrum Studiów Aleksandryjskich odkryli liczne budynki o charakterze handlowym i produkcyjnym, m.in. hellenistyczne i rzymskie warsztaty metalurgiczne. Jednakże najbardziej imponującym z nich, jest budynek mierzący ponad 100 m długości i wzniesiony w wielkich wapiennych ciosów po północnej stronie wyspy. Ma on wielki dziedziniec otoczony licznymi pomieszczeniami o zbliżonych rozmiarach. Odkrywcy sugerują, że mógł on pełnić funkcję magazyny, w którym przechowywano dobra przed załadowaniem ich na statek. Czytaj dalej...

Budynek odkryty i częściowo odkopany w latach 70. przez misję egipską kierowaną przez Fawzi el-Fakharaniego. Odsłonięta część zajmuje powierzchnię co najmniej 1200 m2. Składa się z dwóch symetrycznych części zawierających duże apsydy oraz małe baseny na zimną wodę. Po południowej stronie znajdowały się z całą pewnością pomieszczenia z ciepłą wodą, które dotychczas nie zostały odkopane. Od strony północnej termy przylegają do nabrzeża i placu. Czytaj dalej...

Dom H1 znajduje się 10 m na wschód od Wielkiej Bazyliki. Od strony północnej przylega do budynku o niezidentyfikowanej funkcji, a po jego wschodniej stronie znajduje się latryna. Wykopaliska w tej części Marei w 2012 r. rozpoczęła misja Muzeum Archeologicznego w Krakowie kierowana przez Krzysztofa Babraja. Dwa lata później w 2014 r. prace zostały wznowione przez misję Instytutu Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego pod kierownictwem Dagmary Wielgosz-Rondolino. Budynek ten został wzniesiony prawdopodobnie w VI w. n.e. Dom H1 ma regularny plan. Składa się z 28 połączonych ze sobą pomieszczeń ... Czytaj dalej...

Ok. 100 m na południowy zachód od Wielkiej Bazyliki egipscy archeolodzy w latach 70. odsłonili budynek, który był wykorzystywany najprawdopodobniej jako spichlerz na zboże. Ma on bardzo regularny plan i składa się z ponad 20 pomieszczeń. W niektórych z nich natrafiono na instalacje służące do przerabiania zboża na mąkę. Budynek ten funkcjonował najprawdopodobniej w okresie wczesnobizantyjskim (V-VII w. n.e.). Czytaj dalej...

Latryna L1 znajduje się na wschód od domu H1, tuż nad brzegiem jeziora. Wykopaliska w tym miejscu prowadzono w 2012 r., odsłaniając budynek prawie w całości. Dodatkowe prace archeologiczne przeprowadzono tu w 2017 r. Odsłoniliśmy tutaj budynek z trzema platformami otoczonymi kanałami ściekowymi. Wewnętrzne rozplanowanie jak i rozmiary budynku wskazują, że była to publiczna latryna. Pozyskany w trakcie wykopalisk materiał zabytkowy wskazuje, że budynek był wykorzystywany w okresie wczesnobizantyjskim (V-VII w. n.e.). Czytaj dalej...