Wielka Bazylika

Wielka V w. bazylika z transeptem jest odkopywana od 2003 r. Po raz pierwszy wzmiankował ją były dyrektor Niemieckiego Instytutu Archeologicznego Wolfgang Müller-Wiener. To jemu należy się zasługa właściwej identyfikacji tego budynku. Bazylika została wybudowana przy północnej krawędzi półwyspu, na wzgórzu otoczonym z trzech stron wodą Jeziora Mareotis. Budynek ten ma formę trzynawowej bazyliki z transeptem i płytką apsydą. Długość kościoła mierzy 46 m, a szerokość transeptu to 20 m. Od północnej strony do bazyliki przylega kaplica, a od południa baptysterium z pomieszczeniami pomocniczymi. Budynek miał co najmniej dwa piętra, na co wskazuje obecność dwóch klatek schodowych po zachodniej stronie. Wewnętrzna dekoracja była bardzo bogata, wskazuje na to wysoka jakość detali architektonicznych wykonanych z różnego rodzaju marmurów i innych kamieni importowanych z różnych części Imperium Rzymskiego. Równie imponująco wyglądały dekoracje podłogowe i ścienne wykonane w technice opus sectile. Apsyda o głębokości 4 m i szerokość 10 m została wzniesiona w miejscu, w którym znajdował się piec do wypału amfor z II-III w. n.e. W obrębie apsydy bazyliki odkryto dwa groby z ok. 120 pochówkami. Kolejny grób znajdował się w południowym pastoforium. Bazylika zaopatrzona była w duży narteks z posadzką z różnokolorowych marmurowych płytek. Przed narteksem, znajdowało się wielkie atrium ze sklepami po południowej stronie i innymi pomieszczeniami po północnej stronie.